Archief van de maand: mei, 2019

Afgelopen donderdagavond presentatie en hands-on training SMD solderen door Winand PE1DVN in Schimmert! Je stond ervan versteld wat je met een gewone soldeerbout kunt solderen, sterker nog, met een gewone soldeerbout ging het nog beter dan met een met zo’n heel dun puntje!

En dat ook de sfeer opperbest was moge wel blijken uit deze mooie fotoreportage van Theo, PA3CBH!

Donderdag 23 mei is de clubavond van VERON Zuid-Limburg, met deze maand een bijzondere activiteit: de workshop SMD solderen door Winand, PE1DVN , onder het motto: “Iedereen kan SMD solderen, ook al zijn de componenten nog zo klein en de punt van de soldeerbout nog zo dik“. Winand heeft professionele ervaring met het werken met SMD componenten, en zal ons de kneepjes van het vak gaan leren!

Na een inleiding over SMD componenten en professionele soldeer technieken volgt een ‘hands-on’ workshop, waarbij je zelf tot je verbazing zult ontdekken dat SMD solderen makkelijker is dan je altijd dacht, mits je natuurlijk een paar slimme trucjes en handigheidjes kent. En die kun je op deze avond van Winand leren, als je je soldeerbout meebrengt. Graag ook een soldeermatje of iets anders om de tafels van ‘t Weverke te beschermen meebrengen. Een loep zou ook wel eens van pas komen. Voor materiaal om op te oefenen wordt gezorgd.

De workshop vindt plaats in Cafe/zaal ‘t Weverke, Hoofdstraat 77 te Schimmert (tegenover de kerk). De aanvang is om 20.00u.

Zendamateurs mogen militairen dwarszitten

Een bijzondere week voor 25 Zuid-Limburgse zendamateurs. Zij mochten de vijand spelen tijdens een militaire oefening van de 102 EOV-compagnie.
DOOR HANS GOOSSEN
MAASTRICHT/GELEEN

Het was een heuse primeur voor zowel zendamateurs als landmacht. Voor het eerst werkten zendamateurs mee aan een oefening van de 102 EOV-compagnie. Waarbij meewerken in de praktijk vooral neerkwam op dwarszitten. De zendamateurs, leden van de afdeling Zuid-Limburg van de Veron, de Vereniging voor Experimenteel Radio Onderzoek ¬Nederland, kregen de afgelopen week namelijk de rol van vijand toebedeeld.
De in ’t Harde gelegerde compagnie houdt zich bezig met elektronische oorlogsvoering, EOV dus. In burgertaal komt dat neer op het detecteren, onderscheppen en wegdrukken van vijandelijke radiosignalen. Normaal speelde het landmacht¬onderdeel voor zijn eigen vijand, daarbij gebruikmakend van de eigen radiosignalen en frequenties.
„Maar die kenden we onderhand wel. Daarom hebben we voor deze oefening in Zuid-Limburg contact gezocht met de zendamateurs”, verklaart sergeant eerste klas Sebastiaan die de ¬oefening leidt. Conform de richtlijnen van Defensie houdt hij zijn achternaam voor zich. Zijn bijnaam Bob wil hij nog wel kwijt, ook al verwijst die naar zijn achternaam. Wat hem betreft gaat de afgelopen week als geslaagd de boeken in. „Het maakt het voor ons veel echter. Mijn mensen steken hier veel meer van op.”
Dat laatste kan Tom Koeken zich best voorstellen. De zendamateur uit Geleen is voorzitter van de afdeling Zuid-Limburg van de Veron, de Vereniging voor Experimenteel Radio Onderzoek -Nederland. „Defensie gebruikt radiotechniek net als andere overheidsdiensten primair voor communicatie. De systemen moeten dus betrouwbaar zijn. Wij kunnen veel meer spelen met signalen, daar creatiever mee omgaan, andere vormen van radioverkeer en -technieken beproeven.”
Koeken was zelf nauw betrokken bij de oefening, met in totaal zo’n 25 leden van zijn club. „We hebben vanaf vaste locaties signalen verspreid, soms meerdere signalen gelijktijdig. Ook hebben we uitgezonden vanuit auto’s, waarmee we ons door Zuid-Limburg verplaatsten.”
Van Koeken mag de landmacht de volgende keer weer bellen. „Het mes snijdt aan twee kanten. Wij als zendamateurs krijgen zo ook de kans om ervaring op te doen met digitale technieken en te kijken wat we met onze apparatuur zo al kunnen.”
De heuvels van Zuid-Limburg maken de oefening extra aantrekkelijk voor de 102 EOV-compagnie. „Door die heuvels stuiteren de elektronische signalen heen en weer. Dat maakt het uitpeilen en detecteren een stuk minder gemakkelijk”, zegt sergeant Sebastiaan voor het tijdelijk hoofdkwartier in Maastricht, een niet meer gebruikt gebouw van Rijkswaterstaat.
Binnen hangt een lucht die een cocktail is van beslapen veldbedden en natte kloffies. Een deel van de compagnie is er al, de rest druppelt binnen, doorweekt na een fikse voettocht in de gutsende regen. „Bij ons werk is meer nodig dan affiniteit met computers. Dit hoort er ook bij”, grijnst de sergeant.